دلیجان نما

بودن یا زنده بودن مساله این است!؟! 

احتمالا تا به حال برای اکثر جوون های دلیجان پیش اومده که احساس کنند برای داشتن سرگرمی، تفریح و یا داشتن هر برنامه جمعی مناسب در دلیجان با خلاء مواجه اند . 

شاید همین موضوع باعث شد که بعضی از مردم و مسیولین به این فکر افتادند که با کمک خود جوونترها کمی از این مشکلات را حل کنند. اما با این حال در بسیاری از موارد به خاطر محدودیت های بی جا موفق نبوده اند.به خصوص که در این بین خانم ها با محدودیت های بیشتری روبرو هستند.  

همین چند وقت پیش بود که شهرداری سعی بر ترویج فرهنگ دوچرخه سواری از طریق کرایه دادن دوچرخه کرد؛اما متاسفانه این طرح خیلی هم دوام نداشت و معلوم شد که بر خلاف شهرهای دیگر ایران دوچرخه سواری خانم ها در دلیجان بدون چادر حرام اعلام شده!! 

بعد از آن باز وجود خانم ها به عنوان دست اندر کاران کنسرت موسیقی (برای اولین بار در ایران!!) مشکل ساز شد. 

جالبه که این تعصبات بی جاحتی در نمایشگاه خط انجمن خوشنویسی هم خودنمایی کرد... 

خلاصه ازاین سنگ اندازی ها در شهر ما بسیار است . 

اما بحث در این است که آیا این مسایل واقعا این قدر بی اهمیت است که ساده از کنارش بگذریم یا اینکه اگر با همین روند پیش برویم ممکن است به جایی برسیم که مردم شهرمان به خصوص جوانترها تنها راه حل برای راحتتر زندگی کردن را؛ نماندن در دلیجان بیابند؟