حکایت

   یکی از حکما پسر را نهی همی کرد از بسیار خوردن که سیری مردم  

   را  رنجور کند. گفت: ای پدر گرسنگی خلق را بکشد. نشنیده ای که  

   ظریفان گفته اند به سیری مردن به که گرسنگی بردن؟  

   گفت:اندازه نگهدار. 

   کُلُوا وَاشرَبُوا وَ لاتُسرفُوا«بخورید و بیاشامید و اسراف مکنید». 

نه چنــــدان بخور کز دهانت برآید 

نه چنـدان که از ضعف جانت برآید

****

با آن که در وجود طعامست عیش نفس 

رنــج آورد طعام که بیش از قَدَر بود

گر گلشکر خوری به تکلّف زیان کنـــد 

ورنان خشک دیر خوری گلشکر بود

گلستان سعدی